LUNA PAST OP B.TJE
Ik lig in het logeerbed van vriend F. en vriendin T. en ik pas op hun zoontje B.’tje. Het is 1.00 en ik kan niet slapen. Ik moet er over 6 uur weer uit en het is belangrijk dat ik er op tijd uit ben, want B.’tje moet naar school. En al val ik toch in slaap, ik word steeds wakker met de gedachte: B.’tje moet naar school, paniek! Paniek! In die nacht realiseerde ik me; moeder zijn is een hoop gedoe. Ik heb nog nooit in m’n leven een kinderwens gehad. Nog nooit gezegd: ‘Ik wil later moeder worden.’ Of misschien het wel voor de gein gezegd, maar het nog nooit gevoeld. En als ik de radiowekker om 6.07 zie knipperen weet ik helemaal niet wat ik moet doen. Ik moet er om 7.00 uit en B.’tje moet om 8.30 op school zijn. Tanden poetsen, tas inpakken, drinken mee, banaan mee. Als ik nu weer ga slapen, dan slaap ik misschien wel door de wekker heen. Ik voel dat ik door die wekker ga slapen, dus ik ga wel even wat lezen. En terwijl ik wat lees, besef ik dat ik met kinderen waarschijnlijk nooit meer écht rust zal hebben. Dat het altijd alert zijn betekent. Altijd anders dan nu. Maar toch, zo af en toe, heel af en toe, dan begin ik te twijfelen of ik niet toch. Niet, toch, misschien, eventueel. Als. Want. “Zeg Luna”, begint zoontje B. terwijl hij keurig om 7.08 de eerste hap van z’n boterham met kaas neemt, “ik vind jou een hele mooie vrouw, weet je dat.” Ja, en als dat het eerste is wat je ’s ochtends hoort, dan wordt de twijfel toch wel heel serieus. Dan is die slapeloze nacht meteen vergeten. Maar toen ik daarna B.’tje in de stromende regen naar school moest brengen terwijl hij ook nog eens 1 minuut voordat we zouden vertrekken over z’n net schone spijkerbroek had geplast en ik z’n schooltas niet kon vinden en ook geen plastic tasjes en ik daarna op het schoolplein door 20 moeders argwanend werd aangekeken omdat die nog nooit iemand in een bloemetjesjurk hadden gezien, toen wist ik weer; laat mij nog maar even wachten. Luna speelt momenteel nog steeds liever moedertje dan dat ze er 1 wordt.
Ik wilde ook altijd heel graag kinderen, tot mijn broer en zus ze kregen. Toen dacht ik, laat maar even, en geniet ik nu met volle teugen van mijn vrijheid!
Tja, het lijkt mij ook helemaal niets. Ik pas af en toe wel op mijn neefjes. Wel de lusten, niet de lasten.
Ik zie je voor me met dat kind als een soort Anouk uit Gooische Vrouwen. :) (Ja, Talpa brengt ook nog wat Echt Leuks voort, haha!)
Allemaal gelul, alles is onwennig in het begin. Na een paar weken wordt het allemaal eigen en is het eten geven, aankleden etc. net zo vanzelf sprekend als je eigen verzorging (tenzij je dat natuurlijk zelf niet onder controle hebt)
Ik ben nu 33 en heb net(1 jaar) een zoon en ondanks dat je inderdaad een heel ander leven hebt vind ik het heerlijk.
Je weet gewoon niet beter het is gewoon eerst het kind en dan pas ben jij weer aan de beurt.
Het scheelt natuurlijk wel dat ik het leukste kind van de wereld hebt :)
“Een slimme meid krijgt haar kind op tijd”.
Vergeet niet dat de natuur vrouwen een maximumleeftijd oplegt. Boven de 35 jaar worden de risico’s op allerlei complicaties (zowel bij kind als moeder) beduidend groter, en de vruchtbaarheid neemt sterk af. Je wil niet weten hoeveel vrouwen boven de 35 plots allerlei medische technieken moeten gebruiken om toch nog zwanger te raken.
Een kind verandert je leven, dat klopt, maar het valt reuze mee. En bedenk eens hoe het is als je kinderloos ouder wordt…
Bedenk je eens hoe het is als je als de vrouw van PrinceCharming ouder wordt…
Dat lijkt me nog net een graad erger!
@ Marloes; Jij bent de leukste van vandaag! Hihi!
Nou Prince Charming, ik kom haast nooit bij mijn ouders dus zeg nou alsjeblieft niet dat je het van kinderen moet hebben als je ouder wordt. Ga vrienden zoeken man i.p.v. je kinderen met die taak op de zadelen…..
oei oei oei Prince Charming zit straks helemaal alleeen zielig ion een bejaardentehuis weggestopt omdat zijn kinderen ECHT geen zin hebben om langs te komen!
Volgens mij word ik nu al elke dag, wat zeg ik, elk uur, kinderloos ouder… :-)
Ja maar zodra er weer een geweldig zinnetje er uit komt, zo als ik vind je geweldig lief of iets in die vorm, dan ben je weer op nieuw alles vergeten.
Ik ben ontzettend chaotisch en of te laat of net op tijd. Met mijn zoontje van 2 moet ik dat wel afleren. Ik kan niet meer 5 minuten van te voren denken: We moeten nu weg. Dat moet ik nu al een half uur eerder bedenken. Maar zo word ik dankzij hem nog eens gestructureerd,misschien.
heb er twee, en het plannen al goed gewoon, ze zijn acht en tien en dus ook al veel zelfstandiger gelukkig, …maar die zondagochtenden als ze eens tezamen uit logeren zijn bij de grootouders … zalig genieten met z’n tweetjes, maar toch ook bevreemdend stil in huis hoor …ik zou ze voor geen geld meer kunnen missen !
Dat vond ik ook altijd……kinderen zijn gedoe…..
Tot ik op mijn 35ste oppasmoeder werd van een baby van 3 weken.
Je gaat daar van houden,maar ze ging natuurlijk steeds naar huis:)
Het ging wel degelijk kriebelen bij mij en op mijn bijna 37ste werd mijn zoon geboren en ik vind het geweldig!!!
Zonder medisch gedoe……….
Wanneer je eenmaal een kind hebt vind je vanzelf een ritme daarin en dat hoeft niet het ritme van de buurvrouw te zijn of je tante,want je weet:De beste stuurlui staan aan wal!
Toen ik op mijn 21e vriendinnen die ouder waren dan ik, zwanger zag worden had ik zoiets van ;” jemig , ik zie mezelf echt niet met een kind van 5 ofzo lopen.” Maar besefte me er toen ook achteraan, dat je niet een kind krijgt van 5, en in de rol van moeder valt.. Je bent 9 maanden zwanger en daarna groei je in je rol zonder dat het vreemd voelt. Ik heb er nu 2 , de oudste wordt morgen 4 en ik heb het 1e nadeel ontdekt.. Ik moet nu iedere dag om 7 uur op om hem naar de kleuterschool te brengen. Maar als ik dan zie dat ik als 1 van de weinige ( of soms als enige) gedouched, gemake-uped, en met de kids strak in de gel op het plein sta, dan ben ik berentrost dat ik moeder mag zijn van die 2 bengels…
( ok ok, ik ben nu 26 alleenstaand en geniet van minuut tot minuut van het uoitgaan en uitslapen in mijn ” kindloze weekend” eens in de 2 weken… ;) )
Wat een leuke reactie van B. Kinderen heb ik nooit gewild, die wens niet gehad. Laat het lekker kriebelen bij je en als de kriebels vlinders worden ga dan eens te rade bij partner P.
Ik vind kinderen alleen maar leuk als ze van een ander zijn en dan nog niet een altijd.
PrinceCharming heeft de klok horen luiden maar weet niet waar de klepel hangt. De opmerking van Marloes daarna vind ik er eentje die ik ook gezegd kunnen hebben.
Misschien nog eens een paar dagen een ouder exemplaar proberen??
Joh wat een ellende weer :D
En over die bloemtjesjurk: waarschijnlijk keken die moeders uit ervaring of B.tje niet toevallig op je mooie jurk had geplast…
“Wat een mooie vrouw” dat ventje heeft een bril nodig!
Maar stel Luna: Jij in je bloemenjurkje, naast je geen jongetje maar een meisje B. met een PloesiePoesie in haar armen.
“Mamma, die wil ik ook!”…echoot het over het schoolplein.
Je bent gelijk de leukste moeder van het schoolplein, je dochter gelijk een stijlicoontje en de beste reclame….
En dat met maar één miniscuul klein zaadje van P. Geweldig toch!
Wat je vergeet erbij te vertellen is dat B’tje 18 jaar oud is, en dan wordt het een heel ander verhaal. ;-)
Het is idd. allemaal (soms) een toestand, ik heb een dochter van 9 en een zoontje van 5 maanden, maar het word routine om dit soort dingen te doen, en wat betreft die bloemetjesjurk.. dat kan hier gewoon hoor in ’t gooi :-)
Tja, ik heb ook gewacht tot ik 37 was. Door allerlei omstandigheden, maar toch, toen ik 30 was was ik er ook nog niet aan toe. En ik dacht als het dan daarna niet meer lukt dan maar niet. Nou het lukte binnen 2 maanden hoor, en hele zwangerschap was ik door de hormonen in een verzaligd verliefde geluksroes. En dat is eigenlijk nooit meer echt overgegaan. Maar gelukkig is hij pas 2 en hoeft hij nog niet naar school want al dat plannen is inderdaad wel een gedoe, maar dat komt ook wel allemaal goed op zn tijd. Ik had dit niet willen missen hoor, maar van de andere kant heb ik ook genoeg vriendinnen die er duidelijk niet voor kiezen, en dat kan ik ook wel weer begrijpen.
Verstandige keuze. Immers je werk is te belangrijk voor je.
Dat hoeft elkaar niet uit te sluiten, hoor Brillie, werk en kinderen. Zeker in de zg creatieve beroepen niet. Kijk naar Nicci French. Die schreven die bestsellers pas toen ze in de kleine kinderen zaten. Pas toen hadden ze door hoe kostbaar tijd is.
En nu denk ik, had ik dat maar geweten voordat ik kinderen had
Begrijp ik niet van.Het is toch zalig als je kinderen bij IKEA de boel onderkotsen? Wat is er nou geestiger dan dat? En dat je tegen zo’n ikeadebiel dan gluiperig lachend kan zeggen: “Tja, ik kan er ook niets aan doen.Het blijven kinderen he?”
Ik vind het heerlijk om moeder te zijn.
En ik haat het.
Opvoeden is soms vreselijk vermoeiend.
Maar soms ook verbazingwekkend vanzelf sprekend.
Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van mijn eigen kind.
Maar soms is het gewoon moeilijk.
Dus als je geen ‘rammelende eierstokken’ krijgt begrijp ik dat als geen ander Luun. Ik vind je zonder net zo geweldig.
Met een kus van B’tje
’t Valt me wel op dat het vooral de mannen zijn die zeggen: nee hoor, dat went heel snel, ik merk eigenlijk geen verschil! Ik heb zelf net een dochter van 3 maanden en merk nu al dat het leven van mijn man eigenlijk hetzelfde is gebleven (alleen kind erbij) maar ik voel en doe echt 100% anders… Waar ligt dat toch aan?
hahaha…… leuk! Tja, ik heb ervaren dat ik vantevoren dacht dat wel alles hetzelfde zou blijven, de kinderen moesten zich maar aanpassen, maarja het liep heel anders, ALLES is veranderd……
Dat is maar schijn denk ik Esther….of je betrekt hem er niet genoeg bij.
Wanneer mijn man thuiskwam om 5 uur was de baby voor hem,in bad doen,eten geven en naar bed brengen…..het excuus:Ik ben moe,heb de hele dag gewerkt gaat niet op,wij werken ook de hele dag tenslotte,een huishouden en een kind is geen kattepis.
Een kind veranderd veel,dat is waar,maar denk er aan altijd tijd voor jezelf te nemen,heel belangrijk!!!
Moeder zijn is vermoeiend maar oh zo geweldig… en ik kan het weten. Ik ben moeder, stiefmoeder, overblijfmoeder en oppasmoeder! :-)
Luna.. speel jij nog maar lekker even door… als je gevoel anders zegt, is het vroeg genoeg!
Ik ben nu 31 jaar, en heb nu 3 zoontjes, waarvan de oudste 2 (een tweeling) samen een sloopbedrijf hebben, terwijl ze no geen 3 jaar oud zijn… Luna, er veranderd veel, maar lang niet alles. Voor mij is het iedere ochtend en avond een ware stoeijungle in bed. Ik speel graag met ze en kan er mijn eigen onvolwassen fantasie heerlijk in kwijt. Ook ik voel me af en toe een rare als ik de oudste naar de peuterspeelzaal breng (2x in de week..), ben minder burgerlijk dan de overige, maar ook dat heeft wel iets. Na een paar weken van argwanend kijken ben ik volgens mij nu ineens de ideale man geworden.. Hihi.. Verder kan ik geweldig genieten van opmerkingen en gesprekken me ze. En nog steeds drinken mijn vriendin en ik vaak genoeg wijntjes en biertjes, gaan we zo nu en dan goed op stap, zien veel vrienden (met en zonder kinderen, wij ook met en zonder kinderen) en kan ik op zondag ook nog gewoon gaan sporten…
Wat let je? Hoe langer je wacht hoe oude je als ouder bent en hoe langer je kinderen klein zijn…
Ach ja, ik heb het wel altijd graag gewild… In mijn gedachten dan he..